Analar Çeker Yükü

Kimsenin bilesi yok! Şarkı bile sübliminal mesaj veriyor arkadaş. Evet annelik yaşamadan anlaşılamayacak bir kavram. Anlayamazsınız. Boşuna uğraşmayın. Ama tüm yükü de zavallı anaların sırtına yüklememekte fayda var zannımca. Yazık onlar da can:)

Şaka bir yana, bir çocuk doğunca aslında bir anne doğuyor sözü gerçekmiş. Test ettim onayladım. Kimseye sormadım hiç popüler cevap almadım ama doğru. Yaklaşık 2.5 sene önce doğan bir anne olarak,  yeni doğacak ve doğmuş annelere ve bittabi babalara bir kaç fikir önerim var naçizane. Yine sevgili blogumda zaman zaman bu konu hakkında birtakım önerilere yer vermiştim, muhtemelen bundan sonra da vereceğim. Aslına bakarsanız bunlar biraz da kendim için, unutmamam için :)

Eyy analar babalar. Modern zaman insanları. Sizin çocuğunuz sizin için çok özel, evet nasıl da teknolojiyle ilgili, nasıl da anlıyor her denileni, nasıl meraklı, nasıl afacan, nasıl zeki. Kötü haber: aynı yaş grubundaki bütün çocuklar öyle ve büyük ihtimalle sizin çocuğunuz ultra zeki değil. Lütfen çocuğunuzu kimseyle kıyaslamayın. Minik güzel beynine karşılaştırılma, yarış, hepbana tohumları serpmeyin. Çünkü kendisi dünyayı ilk etepta sizden öğreniyor. Dünya herkes için her şeyin yolunda gittiği bir yer değil ama, bu şekilde en iyi olma zorbalığına çocuğunuzu atmayın. 

Eyy ayaklarının altında cennet yatanlar, dağ gibi duranlar. Şunu bilin ki sizin çocuğunuz için en iyi anne sizsiniz. Kendinizi de başkalarıyla karşılaştırmayın. Zaten annelik sanırım bir paket program olarak yükleniyor, kimse anlamazken ne demek istediğini anlayabiliyorsunuz genellikle veledin. Bazen de anlamıyorsunuz. Boşverin. Bırakın dağınık kalsın. Mükemmel anne olma telaşına düşmeyin. Çocuğunuz sizi böyle de seviyor ve zaten o da sizi seçerdi anne olarak. Aman o ne yapmış bu ne yapmış yok oyun grubuna verelim yok ceza paspasına alalım. Yapmayın bunu hem kendinize hem de ona. Daha doğrusu biryerlerden duyduğunuz için, falancanın çocuğunu mum yaptığı için yapmayın. Tabi sevgili babalar tüm sözlerim aynı zamanda size.  

Çocuk 2 yaşına geldiğinde bambaşka bir dünya başlıyor. Hem o keşfediyor dünyayı hem siz onu. Mesela ben dur oğlum yapma etme, koşma, ye derdim. Anladım ki işe yaramıyor ve yaramayacak. Şunu keşfettim. Yaptırmak istediğiniz şeyi oyuna çevirin. Bakın nasıl yapıyorlar. Örneğin iş yaparken yanınızdan gitsin mi istiyorsunuz. Aa senin beyaz araban nerdeydi getir bakalım diyosunuz ve hop koştura koştura gidiyor. Geldi mi, başka bir şey isteyin. Ya da onaylamadığınız bir hareket mi yapıyor. Koltuk tepesinde slalom yapmak gibi mesela. Ay düştü düşecek. Ona dur demenin hiç bir faydası yok, durmayacak çünkü. Hemen konuyu değiştirin. Oyun oynamaya teşvik edin. Beyaz arabasını önce siz bulun ya da oynayın onunla. Takriben 2 saniye sonra yanınızda bitecektir. 

Sinirler yıpranıyor zaman zaman. Kimse mükemmel değil ve kendilerine mükemmel anne-baba diyenler sadece rol yapıyorlar unutmayın. Herkesin çocuğuna şöyle bir adamakıllı bağırası, kendine gel diyesi geliyor. Yapmayın. Çünkü o bunu anlamaz. Dozunda bıraklıldığı sürece azarlanmakta sorun yok. Ancak sürekli böyle yaptığınızda o da önüne geleni azarlamak isteyecek, hırçın bir çocuk olacak. Yapmayın, iyi insanlar yetiştirin. O sizin aynanız yansımanız.

Tutarlı olun. Bir gün önce hayır dediğiniz şeyi ertesi gün ya da o an için kolayınıza geldiğinden ötürü onaylamayın. Böyle yaparak ona zarar verip ne yapması gerektiğini anlamamasına neden olursunuz. O da tutarsız, dengesiz olur. Aman diyim. Şımartmayın. Yerlere yatıp istediği olmayınca tepinen, tepindikçe, ağladıkça istediği olan çocuklardan olmasın.

Abuk subuk şeyler için sürekli takdir etmeyin, takdir manyağı yapmayın çocuğu. Takdir edilmeyi basite indirgemeyin. Her hareketine abartılı tepkiler vermeyin. Konuştu diye nümayişler alkışlar gereksiz aferimler, yürüdü diye takla atmalar falan hiç gerek yok. Çocuk da diyodur ne yapıyo bunlar böyle, ben bunun için o kadar da büyük bir çaba harcamadım ki hemen beğeniverdiler, o zaman hayatta benim çaba harcamama gerek yok ne uğraşıcam. Bunu dedirtmeyin. Her yaptığı normal davranışı beğenmeyin.

Çocuğu biraz kendi haline bırakın. Ağladığı anda susturmaya, istediği anda istediğinin yapılmasına alıştırmayın. Bırakın kendi kendisine oynasın, bırakın canı sıkılsın. Canı sıkılsın ki canı sıkıldığında neler yapabileceğini kendi düşünerek bulsun. Dünyanın merkezinin kendisi olduğunu sanmasın.

Sizinle iletişime geçmek istediğinde gözlerinin içine bakın. Gerçekten dinleyin ve anlamaya çalışın. Çünkü o hep sizin gözlerinizin içine bakar. Bu güzel özelliğini kaybettirmeyin. Onu umursamamazlık etmeyin.

O sizin sevdiklerinizi sevmeyebilir, huyları farklı olabilir, çünkü sizin bir uzantınız ya da parçanız değil, farklı ve biricik bir birey. Zorlamayın. Kalıplarınıza sokmaya çalışmayın. Böyle yaparsanız ya kalıplarınızdan taşar ya da dar gelir. Bırakın.

İnanılmaz bir süper güçle doğuyorlar. Etrafta olan biteni anlamasalar da hisleri anlıyorlar. Mutsuzken mutlu rolü yaparsanız anında çakarlar. Onun yanındayken mutsuz olmayın. Rol yapmayın. Onunla oynerken siz de çocuk olun. Evet çocukla bal gibi çocuk olunur. Bir deneyin, pişman olmazsınız. 

Ona verebileceğiniz en kolay şeyi, sevginizi verin ki o da sevsin. Acımasız olmasın. Kötü olmasın. Eğer kötü biri oluyorsa bunu siz yapıyorsunuz. Çünkü o öğrendiği her şeyin ilk halini sizden öğrendi. Faydalı, iyi, vicdanlı insanlar yetiştirin. Faydalı iyi vicdanlı insanlar olun. Böyle insanlara çok ihtiyacımız var ve hep olacak unutmayın. 

Bir dost.