İnsan Neden Mutlu Olur?

İnsan neden mutlu olur? Üstelik en iyimser ihtimalle sadece 100 sene yaşayacağını bile bile. Şimdiye kadar yaşadıklarını anlat dediğinizde, koca koca yıllarda yaşadıklarını en fazla 2 saate, bilemedin 1 güne sığdırabileceğini bile bile.

Hüzün de böyle, umutsuzluk da tüm duygular da. Hepsi geliyor ve geçiyor. Bazıları geliyor, kalıyor, kalıyor, kalıyor, geçmiyor ama azalıyor, yani bir nevi onlar da geçiyor.

İnsanoğluna verilen hem bir ödül hem de bir ceza adeta zaman. Müdahale edemiyorsun, ettiğini sanıyorsun, yaparım diyorsun, yapamam diyorsun, ama bir şekilde oluyor işte. Sonuçlanıyor. Mutluluk da tüm diğer duygular gibi tam da burada duruyor. Zamanın içinde bir yerlerde.

Sorduğunuzda kimini para mutlu edeceğini söyler, kimini bir aşk. Kimini huzur, kimini güzel bir kahve, bir arkadaş sohbeti, hafif bir müzik, iyi bir gezi, güzel bir söz, çikolatalı pasta, liste uzar gider, kişiden kişiye değişerek.

Ancak mutlulukla ilgili tek gerçek bence şu: mutlu olduğunuz anda o kadar da mutlu olduğunuzun farkında olamıyorsunuz. Geçmişe dönüp baktığınızda ya da ilerde yaşayacağınız mutlu bir anı düşündüğünüzde, “ah ne kadar da mutluymuşum” ya da “ah ne kadar da mutlu olacağım” diyorsunuz. Öte yandan olayın ve zamanın içerisindeyken, yani tam da o anda gerçekten ne kadar mutlu olduğunuzun idrakına ve ayırdına varamıyorsunuz. İkinci çoğul şahıs kullandım yazarken ama üçüncü çoğul şahıs kullanmalıydım. “varamıyoruz, fark edemiyoruz”.

Bunun için yapılması gereken, kendimizi eğitmemiz, kazanmamız gereken tek bir alışkanlık var, o da farkındalık. Fark etmeliyiz. Geçici olduğumuzu bile bile, yaşanılan her şeyin, her duygunun bir sonunun olduğunu bile bile, içinde yaşadığımız anı fark etmeli ve her ne yaşıyorsak o anı yaşamalıyız. Eğer o anda mutluluk varsa sonuna kadar tüm damarlarımızda hissetmeliyiz o anı, daha sonra hatırlamak için değil, gerçekten anın içinde yaşayabilmek için. Bence insan tam da bundan mutlu olur, bunu yaparsa mutlu olur. Gelişine ve gidişine izin vererek, gözlemleyerek, hissederek.