I love you too, but I don't like you all the time!

Bu bidik velet ne de güzel özetlemiş anlatmak istediklerimi:) İzleyemeyenler için kısaca bir özet. Bidik veletimize annesi soruyor, demin söylediğini bir daha söyler misin, beni sadece kurabiye verdiğimde mi seviyorsun diyor. Bir kaç denemeden sonra muhtemelen bu videoyu çekmesine de neden olan cevabı yapıştırıyor çocuk 35. numaralı bakışıyla ve diyor ki "ben de seni seviyorum ama her zaman senden hoşlanmıyorum."

Zaman zaman hepimiz yaşıyoruz bu durumu. İlgi odağı olmak, hep sevilmek güzel şey elbet, kimin hoşuna gitmez. Genel çerçevede bir insan hayatı boyunca bir kişiyi sevebilir tabi ki. Ama bu kişiden sürekli sevilmeyi beklemek de çok makul bir hareket olmayacaktır. Bir insan bir insanı sürekli, her saniye, her an sevmek zorunda mı, ya da bu mümkün mü, yapabilir mi bunu? Bence hayır. Evet sevebilirsiniz, hem de çok sevebilirsiniz eşinizi, sevgilinizi, annenizi, babanızı, kardeşinizi, arkadaşınızı. Ne olursa olsun, ne yaparsa yapsın yanında olacağınız insanlar vardır; ancak demem o ki, her anınızda sevemezsiniz. İnsanız, kızarız zaman zaman trip atarız, sinir oluruz, gıcık ederiz, evet hala severiz ama işte o böyle anlarda "çok" sevmeyiz. Daha da fenası, eğer bu çok sevmeme durumunu karşımızdaki bize yapıyorsa bunu kabullenemeyiz, malesef bu konuda biraz benciliz. Bunun farkındalığına varıp kendimizi üzmememiz, sevdiceğimizi kırmamamız dileği ile. 

Elif Şafak'ın da okuduğum kitapları arasında buna benzer bir konuda çok doğru tespitleri vardı hatırladığım kadarı ile. Birkaç kitabını karıştırdım ama bulamadım. Bulduğum zaman yazının devamına ekleyeceğim:).